John Green - Schildpadden tot in het oneindige

 

Even binnenkijken in het hoofd van Aza Holmes, een 16- jarige die zich vragen stelt over haar bestaan en worstelt met haar angsten, of is het
net andersom?
 

John Green is een Amerikaanse schrijver. Hij richt zich vooral op jongadolescenten. In 2012 schreef hij het boek "The fault in our stars". In 2014 werd dat verhaal verfilmd. Zijn titels worden duchtig vertaald en zijn dus terug te vinden doorheen de hele wereld. Green studeerde godsdienstwetenschappen. In dit boek vinden we regelmatig existentiële vraagstukken terug die we daaraan kunnen linken. Het verhaal is fictief. Echter blikken we wel degelijk in op hoe de schrijver zijn eigen angsten en dwang beleefde sinds zijn jeugd. 

Zingevingsvragen door de ogen van een meisje van 16 jaar. Het verhaal situeert zich in Indianapolis, waar Aza woont met haar moeder. Haar moeder is bezorgd aanwezig en die bezorgdheid is volgens mij terecht. Doorheen de verhaallijn die gevuld is met mysterie, vriendschap en liefde neemt angst een grote plaats. Het is een voortdurend aanwezige spiraal die Aza's gedachten en leven beheerst. Ze is zo bang besmet te worden door allerlei bacteriën. In de dialogen die ze voert met de angsten in haar hoofd voel je haar machteloosheid en het verlangen om de beheersing van haar 'zijn' te stoppen. Als lezer voelde ik meermaals de nood om haar te verzekeren dat er hulp is. Ik wou haar zeggen dat ze niet alleen was. 

Ik twijfel, dus ik denk, dus ik besta
Toch is er in de gedachtengang heel wat humor terug te vinden. Het verhaal heeft wetenschappelijke, historische, astrologische en filosofische invloeden. Ook quotes zijn regelmatig terug te vinden in dialogen, maar ook ter bevestiging van wat de schrijver, door de ogen van Aza, je als lezer wil vertellen. Het maakt dit boek erg veelzijdig en interessant. Het brengt ook normaliteit naast de struggle met Aza's mentaal welzijn. 

De thema's zijn ruim, actueel en toegespitst op zaken die voorbij kunnen komen in het leven van een adolescent. Het verlies van een ouder, de kloof tussen arm en rijk en de bijhorende vooroordelen. Daarnaast het beleven van vriendschapsrelaties en deze ook vasthouden. Maar ook liefde en intimiteit komen voorbij. Het hoofdpersonage is zoals hierboven vermeld een kwetsbare tiener. Automutilatie, contacten met een psychiater en het nemen van medicatie in de zoektocht naar hulp worden door de schrijver genormaliseerd. 

Dit vind ik erg belangrijk. Wanneer we onze klassen met jongeren bekijken zien we een groot groep leerlingen die het moeilijker heeft. Gelukkig is er steeds meer ruimte om te spreken over deze thema's. Daarnaast ben ik realistisch en bedroefd bij het besef dat de hulpmiddelen de hulpvraag helaas niet kunnen invullen. Heel wat jongeren staan er alleen voor omdat ze de weg naar de hulp niet vinden, om welke reden dan ook. Als leerkracht kunnen we soms door kleine tekens van betrokkenheid: een knipoog of de vijf minuutjes ruimte na de les al een verschil maken. De jongere het gevoel geven niet alleen te zijn en een veilige plaats bieden om te spreken of gewoon te zijn. Het leven gaat altijd door, maar het maakt een groot verschil niet alleen te moeten lopen. 

Hoe zou jij als leerkracht je betrokkenheid willen tonen aan jongeren?