Julian - Fleur Pierets

 Julian, met een krop in de keel spreek ik haar naam uit. 

Op zoek naar woorden om dit verhaal te beschrijven, rauw en rouw. 

Fleur Pierets is een kunstenaar, schrijver en activiste uit Antwerpen. Ze zet zich actief in voor gelijke rechten van de mens. Ze schreef al een aantal boeken en was samen met haar vrouw Julian, oprichter van het magazine "Et alors?". Zelf noemt ze het boek "Julian" het verhaal dat ze nooit wou schrijven, maar dat haar opnieuw in het leven heeft gezet. In oktober 2O23 bracht ze het boek uit in het Engels om in te gaan op een internationale vraag. 

Ik schreef in mijn reality check dat ik hield van autobiografische boeken. Dit is er absoluut eentje van. In dit verhaal krijg je van Fleur een blik op het leven dat ze samen met Julian deelde, een blik op haar leven zonder Julian en heel wat informatie over queer personen doorheen de geschiedenis. Deze combinatie maakt dat je eigen emoties, empathisch vermogen alsook je cognitieve honger zorgen voor een constante paraatheid tijdens het lezen. Fleur schreef het boek kort na de dood van Julian vanuit de angst dat ze haar herinneringen zou vervormen of zelfs verliezen.

Deze mensen hadden een missie. Ze zouden trouwen in alle 22 landen waar ze als twee vrouwen 'mochten' trouwen. Ze wilden gelijke huwelijksrechten in de media brengen en dat deden ze ook. Vier keer trouwden ze, de laatste keer in Parijs. Iets meer dan een maand later zou Julian sterven. Haar hersenen waren overgenomen door agressieve tumoren. Een dieptriest einde van hun missie. Toch zorgden ze voor verandering en dat doet Fleur nog steeds. Ze spreekt en schrijft over gelijke rechten, zo  komt ze op voor onrechtvaardigheid. Vorige week bracht ze een kinderboek uit dat gaat over gendergelijkheid in de sneeuwsport. Mocht je hierin interesse hebben, het boek heet: "Alle dagen sneeuw". 

Het duurde even voor ik de 339 bladzijden doorleefd had. Dit verhaal is heftig, pijnlijk en het raakt mijn eigen angst aan. Angst om wat je hebt zomaar te kunnen verliezen. Door boeken te lezen waar de hoofdpersonages niet standaard hetero zijn, ontstaat er in mij een diepere transfer in de identificatie met de personages. Deze boeken vinden is een zoektocht geweest, het is zelfs één van de redenen waardoor ik het lezen een tijdje heb losgelaten. Dankbaar ben ik dat ik deze schrijvers en literatuur mocht ontdekken. 

Stond jij er al eens bij stil dat de meeste verhalen in bibliotheken en/of boekhandels veelal starten vanuit een heteropersonage?